Nie było mnie sporo czasu, ale dzisiaj wracam do Was z czymś innym niż dotychczas. Chcę pokazać Wam fotoreportaż, który ostatnio wykonałam - na potrzeby warsztatów fotograficznych z Michałem Drozdem (polecam zainteresować się jego fotografią, niezwykły człowiek). Przyznam szczerze, że fotografia reportażowa/dokumentalna to coś, w czym nie czuję się dobrze i czego po prostu nie lubię i często unikam. Lecz jakim zdziwieniem okazało się to, jaką niezwykłą przyjemność dało mi tworzenie tego reportażu. Jego bohaterką jest moja babcia, która doskonale pomogła mi ukazać to co chciałam. Głównym motywem jest samotność - nic więcej nie muszę mówić, wszystko zobaczycie na zdjęciach. Te zdjęcia są dla mnie dość sentymentalne, ale postanowiłam podzielić się nimi z Wami i poznać Wasze odczucia, dlatego też proszę, napiszcie co myślicie.

"Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. 

Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy."